Column Else Praasterink; Van een klein Nederlands dorpje naar de Olympische Spelen, naar het onderzoeken van stadsnatuur in Texas

Else Praasterink is Nederlands Olympisch schoonspringster. Ze woont en studeert in Amerika. Praasterink neemt ons in haar eerste column mee in de reis die haar naar de VS bracht. Na haar introductie zal ze regelmatig haar kijk delen op een schoonspring thema en interessante inzichten of tips geven.

Howdy Y’all! Mijn naam is Else Praasterink, ik ben 22 jaar oud en kom uit Eindhoven. Ik ben schoonspringster en heb de afgelopen drie jaar Nederland mogen vertegenwoordigen op internationale wedstrijden, zoals de Europese en Wereldkampioenschappen. In 2024 heb ik mijn Olympische droom waargemaakt door de finale te halen op de Olympische Spelen.

Ik ben opgegroeid in Berkel en Rodenrijs, destijds een klein dorpje in de buurt van Rotterdam. Als kind was ik altijd buiten te vinden. Onze achtertuin grensde aan een groot weiland, en daar ontwikkelde ik mijn liefde voor de natuur. Er waren ook kleine vijvers waar ik eindeloos kon spelen—misschien begon daar al mijn fascinatie voor water.

Ik kom uit een gezin van vier, ik heb een oudere broer en zus en een jonger broertje. Zoals veel jongere zusjes keek ik enorm op naar mijn oudere zus. Toen zij begon met schoonspringen, wilde ik dat natuurlijk ook proberen—en zo begon mijn avontuur in de sport. Uiteindelijk heeft mijn hele familie weleens een sprong gewaagd. Mijn broer schept bijvoorbeeld nog altijd op dat hij nog nooit een schoonspringwedstrijd heeft verloren... al heeft hij slechts aan twee wedstrijden meegedaan. Vaak krijg ik de vraag of mijn familie sportief is, en het antwoord is een volmondig ja. Mijn vader en broer liepen in 2024 de marathon van Parijs, mijn broertje gaat het leger in, mijn moeder danst, en mijn zus is actief in een band.

In 2020 heb ik mijn havo-diploma behaald aan het Sint-Joris College. Zoals veel tieners wist ik niet precies wat mijn volgende stap moest zijn. Mijn eerste plan was om te studeren aan de HAS in Den Bosch, maar het bleek lastig om dat te combineren met schoonspringen. Ik wilde niet kiezen tussen sport en studie, dus maakte ik een spontane beslissing: studeren in de VS. In juni begon ik het proces en in augustus zat ik in het vliegtuig naar Louisville, Kentucky, om te starten met een bachelor in Biologie.

In de VS ervaarde ik een enorme cultuurshock. Toen ik aankwam, zat het land nog midden in de coronapandemie. Mondkapjes, quarantaine, desinfecterende handgels, en online lessen waren de norm. Mijn eerste twee weken bracht ik in quarantaine door met een andere internationale teamgenoot. Onze gesprekken verliepen via Google Translate, omdat ons Engels beide een beetje gebrekkig was. Gelukkig duurde het niet lang voordat alles weer openging en we konden wennen aan het leven in de VS.

In Amerika vormen schoonspringers en zwemmers samen één team. Dit was een grote verandering voor mij: van een team van 10 mensen in Nederland naar een team van 60 in de VS. Het was geweldig om zoveel nieuwe mensen te ontmoeten, uit allerlei landen en culturen. Ons wedstrijdseizoen liep van oktober tot maart, met als hoogtepunt de NCAA-kampioenschappen. Meerdere keren eindigden we als team in de top 6 van de VS. In de zomer draaide het internationale schoonspringseizoen op volle toeren, waardoor ik mijn tijd tussen Louisville en Nederland goed kon combineren. In 2021 sprong ik mijn eerste Europese Kampioenschappen, waar ik als 14e eindigde. De zomer daarna sprong ik mijn eerste Wereldkampioenschappen en bereikte ik voor het eerst een finale.

De keuze voor de studie Biologie was een schot in de roos. De opleiding bood een brede basis, waardoor ik verschillende richtingen kon uitproberen. In de VS heb je bovendien de vrijheid om vakken buiten je hoofdvak te volgen, zoals theater of filosofie. In mijn laatste jaar ontdekte ik mijn interesse voor entomologie (insectenleer). Waar ik vroeger insecten eng vond, vond ik ze nu toch wel fascinerend. Dit leidde ertoe dat ik tijdelijk in een insectenlaboratorium werkte. Daarnaast had ik nog een bijbaan bij het Tennis Center van de universiteit—een arme student moet tenslotte ergens de huur van betalen!

In 2024 behaalde ik mijn bachelor en was het tijd voor een volgende stap. Ik wilde mijn academische carrière voortzetten, maar ook blijven springen. Na wat soul searching ontdekte ik dat natuurbeschermingsbiologie perfect bij mij paste. Ik wil me inzetten voor het behoud van natuur, dieren en ecosystemen. Zo kwam ik terecht bij Texas A&M University, waar ik nu mijn master doe in Wildlife, Rangeland & Fisheries Management.

Texas is misschien niet de eerste plek waar je aan denkt bij natuurbescherming. De kijk op natuurbehoud hier is anders dan in Nederland, maar de passie is er niet minder om. Mijn begeleider is Dr. Ty Werdel en samen met acht andere studenten werken we aan verschillende wetenschappelijke projecten.

Mijn onderzoek richt zich op hoe verschillende stadia van verstedelijking (zoals stad, dorp en landbouwgebied) de diversiteit en aantallen van zoogdieren beïnvloeden. Dit doe ik in samenwerking met het Urban Wildlife Institute, een wereldwijd netwerk dat data verzamelt over stadsnatuur. We plaatsen cameravallen rond de universiteitscampus van Texas A&M en in omliggende dorpen. Ook in steden als Houston en Austin wordt data verzameld op dezelfde manier. Door deze gegevens te vergelijken, willen we aanbevelingen doen voor steden die uitbreiden. Het doel? Inzicht krijgen in hoeveel groen en water nodig is om zo min mogelijk impact te hebben op lokale zoogdierpopulaties.

Van een klein dorpje in Nederland, naar de Olympische Spelen, naar het onderzoeken van stadsnatuur in Texas—mijn reis is allesbehalve voorspelbaar geweest. Maar als er iets is wat ik heb geleerd, dan is het dat je soms gewoon een sprong in het diepe moet wagen.

Else is te volgen via haar Instagram pagina