Column Stans den Hartog Jager: De dubbel

Dit is de tweede column van Stans den Hartog Jager. De eerste column lees je via deze link. Ze speelde afgelopen weekend met haar team Zwemvereniging Utrecht Da2 voor de regiobeker. Stans is op social media via deze Instagram en Facebook pagina te volgen.

Het weekend van de dubbel. Ik geloof niet dat ik ooit twee keer in een weekend een waterpolowedstrijd had, laat staan dat ik deze tegen dezelfde club speelde, tegen hetzelfde team, in hetzelfde zwembad. Dit weekend was het weekend van al dit! Op zaterdag de wedstrijd in de competitie, tegen De Ham in Krommenie en op zondag de halve finale van de (regio midwest) beker tegen De Ham, wederom in Krommenie.

Het begin van mijn week was druk en helemaal gevuld met (extra) werk. De waterpolotraining die, vanwege een oefenwedstrijd van onze dames 1, voor mij niet doorging geeft wat, broodnodige, extra ademhalingsruimte. Pas op woensdagmiddag, ook wel weer een beetje tussen al het werk door, ren ik even lekker een rondje door het bos. Eindelijk, nou ja stiekem is het nog best vroeg in het jaar natuurlijk, is het lente, zonnig en warm. Het is precies dit wat me op donderdag, na het werk, ook naar buiten schreeuwt voor een tweede rondje. Nu gewoon over het asfalt maar wel met wat kleine versnellingen tussendoor. Dat was lang geleden! Het herinnert me eraan dat ik van dit soort kleine opdrachtjes binnen een training hou.

Terug naar het afgelopen waterpolo-weekend. Eerst terug naar zaterdag. Wedstrijd nummer één. We komen wat gehaast het zwembad binnen want op de een of andere manier moet iedereen met dit mooie weer ergens heen met de auto en doen we erg lang over het stuk Utrecht Krommenie. Ik raak daar altijd zenuwachtig van. Ik ben graag wat langer van te voor in het bad dan zo binnen te rennen. Dit moeten we dus even onthouden voor de zondag. Ondanks deze wat onrustige binnenkomst starten we wel lekker aan de wedstrijd en is het na het eerste partje 0-2 voor ons. We zijn aan elkaar gewaagd. Dat zie je in het water, dat zie je in het scoreverloop en aan de stand na elk partje. Het is een fysiek zware wedstrijd waarin we soms onnodig veel moeten zwemmen. De spanning blijft tot de laatste 11 seconde. Het staat 4-4… Een gelijkspel zou heel eerlijk zijn, maar je voelt hem al, 11 seconde bleek te weinig om de 5-4 voor De Ham nog in te halen… Phoe, dit is echt even zuur!

Zondag, wedstrijd nummer twee van dit weekend. De halve finale van de regio midwest beker. De reis naar Krommenie gaat vandaag een heel stuk sneller, al is er gewoon weer file. Nu kunnen we, gewoon in alle rust, voorbereiden aan de rand van het zwembad en tijdens het inzwemmen en inspelen. Fijn, al laat het mijn zenuwen nog maar lastig zakken. Eigenlijk raak ik die de gehele wedstrijd niet kwijt. Ik ervaar deze bekerwedstrijd zo anders dan een competitiewedstrijd. Als we nu verliezen dan is het klaar.

Dit vliegt, of moet ik zeggen, zwemt een aantal keer terug mijn hoofd. Naast deze zenuwen ben ik stiekem ook best een beetje bang voor een nog fysiekere uitdaging. Voor nog een zwaardere pot. Voor een nog groter gevecht om de winst, maar om heel eerlijk te zijn voelt deze hele wedstrijd totaal niet als die van de dag ervoor en het tegendeel van mijn vrees is eerder waar. Er voelt meer controle. Eigenlijk komen we qua scoreverloop ook echt niet in de problemen. We komen voor en komen niet eens meer gelijk, laat staan achter. Toch geloof ik er pas in, geloof ik in de winst, als ik het laatst schot op goal, vanuit een man minder voor ons, blok en de zoomer van de tijd gaat.

Holy moly, we winnen dit gewoon! En holy moly we staan gewoon in de finale van de beker! Super, mega trots op ons!

Liefs Stans