IM Wouly de Bie | 4 maart 1958 - 31 augustus 2023

Ooit bang voor water, maar als waterpolokeeper een wereldster

Wouly de Bie 4 maart 1958 – 31 augustus 2023

Wouly de Bie was ooit bang voor water, maar schitterde als waterpolokeeper op de Olympische Spelen van 1980 in Moskou en in 1984 tijdens de Spelen in Los Angeles. Vanmorgen (31 augustus) overleed de oud-speler van KZC Beverwijk en het Hilversumse Robben onverwacht op 65-jarige leeftijd. De KNZB wens de familie en bekenden van Wouly veel sterkte toe met het verlies van een ‘mooi mens’.

De laatste jaren woonde Wouly in Qatar. Hij was daar bondscoach en bij grote internationale zwemevenementen ’venue-manager’. De Nederlandse deelnemers aan Worldcups openwater en – zwemmen of het wereldkampioenschap korte baan konden altijd op zijn persoonlijke aanmoedigingen rekenen.

Ongelukje

De eerste vriendschappen in de zwemwereld deed De Bie op bij het Beverwijkse KZC. Hij was al 7 jaar toen hij zijn eerste zwemdiploma haalde. Mevrouw Pleging, een vriendin zijn moeder, haalde haar over om de jonge Wouly op wedstrijdzwemmen te doen. Twee jaar later vroeg Piet Mooij om ook waterpolo te proberen. Het bleek een ‘way of life’ te worden. Na een ongelukje van vaste keeper Anton van der Mast nam Wouly zijn plek onder de lat over. Hij is er nooit meer weg gegaan.

Van Evert Kroon hoorde Wouly dat hij ging stoppen bij De Robben als keeper. Om kans te maken op het Nederlands team moest je wel bij een club uit de top 5 in de hoofdklasse spelen. Wouly ging naar Hilversum maar miste de selectie van 1976 omdat hij, met 18 jaar, net nog te jong was. Een jaar later maakt hij wel deel uit van de nationale selectie. In 1980 en 1984 vormde Wouly met Ruud Misdorp het keepersduo in Oranje. Beiden hadden zo hun kwaliteiten en van eerste of tweede keeper was geen sprake. Na LA stopte Wouly als international.

Vrije geest

De rode draad in het leven van Wouly blijft zijn vrije geest. Het bracht hem uiteindelijk over de hele wereld. Hij gaf in 1986 zijn baan bij de marechaussee op om een clubteam in Koeweit te gaan trainen. Daarna volgden Frankrijk, Nieuw-Zeeland en – minder succesvol – Canada. Tussen 2002 en 2009 werkte hij in Venezuela tot hij naar Qatar ging.