In memoriam – Peter van den Biggelaar

Toen de Nederlandse waterpolovrouwen in 1991 in Perth wereldkampioen werden, stond Peter van den Biggelaar als bondscoach op de foto na de finale te glunderen tussen de sterren van toen. Met een cowboyhoed op het hoofd en een gouden medaille om de nek straalden Karin Kuipers, Alice Lindhout, Patricia Libregts, Hedda Verdam en al die andere kampioenen van weleer Down Under van oor tot oor. En Peter dus ook. Dat was ‘zijn’ team, waarmee hij de jaren ervoor – Peter was bondscoach van 1985 tot 1991 - en passant ook nog wat Europese titels vergaarde. Daarbij moet gezegd dat Nederland in die tijd in Europa eigenlijk alleen van Hongarije concurrentie te duchten had.

In de jaren ’90 waren er op weg naar de eerste Olympische Spelen in Sydney 2000 steeds meer landen die het vrouwenwaterpolo serieus gingen nemen. Desalniettemin bleef Oranje altijd wel meedoen om de medailles op de internationale toernooien, inmiddels onder leiding van Kees van Hardeveld. Aanvankelijk Peters assistent maar later zijn opvolger. En wie was de eerste jaren Kees’ assistent? Juist: Peter! Onvermoeibaar zichzelf wegcijferend in welke rol dan ook, om de Oranje-vrouwen te ondersteunen. Soms als trainer/coach van Jong Oranje, dan weer als assistent of teammanager van Kees bij het grote Oranje.

Peter (en ook Kees) klopte zichzelf nooit op de borst na de zoveelste titel of medaille bij de senioren of junioren. Hij wist dat er juist aan de onderkant nog heel veel werk te doen was om de successen van destijds ook in de toekomst te kunnen continueren. Peter was niet voor niets een van de kartrekkers én docenten van de trainersopleidingen van de KNZB en bleef keer op keer het belang van het opleiden van goede trainers benadrukken.

Toen hij geen officieel docent meer was, bleef hij zijn kennis en ervaring delen met iedereen die er voor open stond. Als je het kantoortje van het KNZB-Zwembad binnen liep, dan begon Peter als vanzelf te praten over waterpolo, opleiden en alles wat er op dat moment nog meer bij hem opborrelde. En degenen die er voor open stonden, konden al zijn (uitgeschreven) trainingen, cursussen en ideeën op papier of digitaal krijgen. Gratis! Want Peter wilde zijn door de jaren heen opgebouwde kennis en ervaring maar wat graag delen met trainers en Oranje-spelers (want: toekomstige trainers!).

Ja, misschien was hij wel een beetje gek, maar dan in de goede zin van het woord. Hij was sowieso gek van waterpolo en werd misschien ook wel eens een beetje gek van zichzelf. Zwaaiend met ‘zijn’ eigen opleidingen en bijbehorende paperassen moet hij zich ook wel eens een roepende in de woestijn hebben gevoeld. Maar dat weerhield hem er niet van om dan gewoon door te gaan met het delen en strooien van kennis met en over de Nederlandse waterpolowereld.

Menigeen heeft – bewust of onbewust – toch het nodige opgepikt van Peters cursussen en 1 op 1 ‘workshops’ en lezingen. In Zeist en daarbuiten worden zijn kennis en ideeën nog steeds toegepast door (jeugd)trainers door het hele land. In die zin heeft Peter sowieso iets moois achtergelaten voor zijn geliefde waterpolosport.

De KNZB is hem daar zeer erkentelijk voor, zoals de bond dat ook is voor het feit dat hij een lange periode als vrijwilliger het zwembad in Zeist heeft gerund. Toen er geen geld was om een betaalde kracht aan te stellen, werd Peter door zijn eeuwige kameraad Kees van Hardeveld gevraagd om in te springen. Omdat het bad anders misschien zou moeten worden gesloten. ‘Dat nooit!’ moet Peter hebben gedacht. De liefde voor ‘zijn’ sport (en ‘zijn’ bad) was simpelweg te sterk om nee te zeggen. En dat is maar goed ook, want in Zeist is toch ook weer de basis gelegd voor de recente successen van de waterpolovrouwen.

Maar wat Peter ook deed en voor wie, het gebeurde altíjd vanuit een diepgewortelde passie voor de sport. Het is simpelweg te veel om op te noemen wat hij allemaal als trainer, coach, opleider/docent, zwembadmanager en andere functies heeft gedaan voor de Nederlandse waterpolo- en zwemsport. Bij Njord Veldhoven, PSV Eindhoven en vooral voor de KNZB, in Zeist en daarbuiten. In 2015 werd hij door de KNZB benoemd tot Lid van Verdienste.

Ja, Peter was misschien wel een beetje te goed en soms ook wel iets te lief voor deze wereld. En gek genoeg om vaak voor niets zijn kennis en tijd beschikbaar te stellen. Maar er was werkelijk niemand die hem daarvoor voor ‘gek’ versleet. Waarom? Omdat we – eerlijk is eerlijk – allemaal stiekem toch ook wel een beetje gek op Peter waren.

Woensdag 3 juli overleed Peter op 76-jarige leeftijd. We gaan hem enorm missen en wensen zijn partner Wil, familieleden en vrienden veel sterkte toe!

Aschwin Lankwarden, algemeen directeur KNZB
Mede namens bestuur, directie en medewerkers van de KNZB